اندیشه خارجی گری و نقش آن در قیام های خوارج عصر عباسی

خوارج از جمله قدیمی ترین فرق در متن جامعه اسلامی بودند که ابتدا به عنوان یک حزب سیاسی در مقابل پیروان علی علیه السلام و حامیان معاویه قد علم کردند و بعدها در زمره فرق کلامی و اعتقادی در مقابل فرقه مرجیه با قضاوت در مورد مرتکب کبیره، بروز و نمود پیدا کردند. این فرقه را به دلیل شورش بر علیه علی علیه السلام و خروج بر او خوارج نامیدند و به لحاظ ادعای اینکه جان خود را به بهای بهشت فروخته اند شراه و به دلیل اینکه نتیجه حکمیت را نپذیرفته و شعار لاحکم الا لله سردادند محکمه نامیده شدند. همچنین به واسطه خروج از دین، لقب مارقین گرفتند. خوارج به جمود و خشک مغزی و تنگ نظری مذهبی مشهورند که به دلیل جدا انگاشتن تعقل از تدین و صرف تمسک به ظاهر احکام و جمود فکری، فجایع وحشتناکی را در میان امت اسلامی رقم زدند. این فرقه، در عصر امویان و سپس در دوره ای از عصر عباسی در نقاط مختلفی از جمله جزیره، عمان، ایران شورشهایی را برپا کردند که سرکوب شد.

Keywords:

اندیشه خارجیگری , خوارج , عصر عباسی , قیام خوارج