بررسی شیوع و مقایسه اختلالات روانی در دانش آموزان مقطع دبیرستان شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان شیوع اختلالات روانی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر شیراز بود. روش این پژوهش توصیفی از نوع زمینه یابی است و از میان 92960 نفر جامعه آماری مورد پژوهش 900 نفر نمونه به روش تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند که از این تعداد 810 نفر برای تحلیل نهایی باقی ماندند. آزمودنی ها ابتدا پرسشنامه SCL-90-R را پر کردند، پس از تصحیح پرسشنامه و تحلیل دادهها دانش آموزانی که از خط برش تعیین شده بالاتر بودند به وسیله فرم مصاحبه بالینی براساس DSM-IV-TR مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها با استفاده از آزمون خی دو تجزیه وتحلیل شد. نقطه برش برمبنای : GSI نمره1 و پایینتر از آن، سالم. 1/1 تا 2، دارای اختلال قابل توجه بالینی و بالاتر از 2 ، دارای اختلال شدید بالینی. یافته های پژوهش نشان داد که به طور کلی37/9 درصد از دانشآموزان دارای اختلال قابل توجه بالینی و 12/6 درصد از دانش آموزان دارای اختلال شدید بالینی دارند، از این میان 42/6 درصد از دختران 32/7 درصد از پسران دارای اختلال قابل توجه بودند و 20/7 درصد دختران و3/7 درصد پسران دارای اختلال شدید بالینی بودند. بحث و نتیجه گیری: بین میزان شیوع اختلالات روانی در دانش آموزان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد. با عنایت یه شیوع 12/6 درصدی اختلالات شدید روانی و شیوع 37/9 درصدی اختلالات قابل توجه بالینی در دانش آموزان دبیرستانی، لزوم توجه به ملاحظات روانشناختی برای حل مشکلات دانش آموزان، ضروری است.

Keywords:

اختلال روانی , دانش آموزان , شیوع , پرسشنامه SCL-90-R , چک لیست مصاحبه بالینی بر اساس DSM-IV-R