سهیلا رحمانی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی سلامت دانشگاه آزاد اسلامی کرج ایران
بیژن پیرنیا - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی بالینی دانشکده علوم انسانی دانشگاه علم و فرهنگ تهران ایران
پریسا کلاهی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران جنوب تهران ایران
زینب آویش - فوق لیسانس روان شناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحدشهیدآملی آمل ایران

زمینه و هدف: ارایه مراقبت طولانی مدت به بیماران مبتلا به آلزایمر، افزایش خطرات ابتلا به بیماری جسمی وروانی برای مراقبین به همراه دارد که کیفیت زندگی آنان را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کیفیت زندگی مراقبین زن سالمندان مبتلا به آلزایمر انجام شد.روش و ابزار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. در این پژوهش 24 نفر از مراقبین زن سالمندان مبتلا به آلزایمر استان تهران به روش غیرتصادفی داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و با استفاده از نمونه برگ جمعیت شناختی و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. در پایان هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده ها با استفاده از نرم فزار SPSS-20 و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه گواه و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد .(P> 0/001) به طوری که، میانگین نمرات کیفیت زندگی در گروه آزمایش در ابعاد جسمانی و روانی افزایش یافته بود. بحث و نتیجه گیری: بنابراین، براساس نتایج چنین پژوهشهایی می توان نتیجه گرفت که به منظور بهبود کیفیت زندگی و کاهش علایم روانشناختی مراقبین توجه به این متغیرها طی کارآزمایی های بالینی با هدف طراحی مدل های مداخله مناسب یا اصلاح مداخله های موجود سودمند خواهد بود.

مراقبین زن سالمندان مبتلا به آلزایمر ، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، کیفیت زندگی