مقایسه تاثیر تمرینات تعادلی با و بدون لباس فضایی بر تعادل و الگوی راه رفتن بیماران مبتلا به پارکینسون

از میان بیماری های شایع دوران میانسالی و کهنسالی بیماری پارکینسون با شیوع حدود 360 نفر در هر صد هزار نفر جمعیت دارای اهمیت ویژه ای است. در افراد دارای بیماری پارکینسون عدم تعادل در ایستادن، راه رفتن و تعامل بین فرد و محیط دیده می شود که خطری برای افتادن، آسیب و محدودیت های حرکتی محسوب می شود.استفاده از لباس فضایی (شکل (1 به اواخر دهه 1960 بر می گردد که این لباس جهت حفظ تناسب عضلانی بدن فضانوردان پس از تجربه بی وزنی در فضا، در کشور روسیه مورد استفاده قرار گرفت. کاربرد درمانی لباس فضایی در سال 1991 توسط Vladimir Tychinaپیشنهاد شد و در سال1997 توسط Semenova برای درمان کودکان فلج مغزی به کار گرفته شد .[1]لباس فضایی مجموعه هایی از جلیقه، شورت، زانو بند، کلاه و کفش مخصوص می باشد. بخش های مختلف لباس به وسیله قلاب، حلقه و باند های الاستیکی به هم متصل می شوند که میزان فشار و حمایت عضلات و مفاصل را تنظیم می کند. جلیقه از جنس غیر الاستیکی است که باند های الاستیکی وضعیت قرار گرفتن آن را بر روی بدن با توجه به نوع بیماری مشخص می کند، به عنوان مثال بیمار فلج مغزی که حالت پلانتار فلکشن در مچ پا دارد، باید لباس به نحوی روی بدن او قرار گیرد که باند های الاستیکی جلوی ساق پا محکم و باند های الاستیکی پشتی کشیدگی کمتری داشته باشد . [4 ]همچنین لباس فضایی مبتنی بر3 اصل افزایش حس عمقی و بهبود راستای بدن و اعمال مقاومت، مشارکت حرکتی فعال بیمار و فشردگی و پیوستگی جلسات درمانی است این روش به نام اصلاح فعال حس عمقی نامیده می شود که سینرژی های غیر طبیعی را کاهش می دهد و سینرژی های طبیعی را بهبود می بخشد و به سیستم ضد جاذبه ای اعمال نیرو می کند و درونداد حس عمقی دهلیزی را طبیعی می سازد . [3 ]تمرینات لباس فضایی تاثیر ماندگارتری نسبت به روش بوبات (روش سنتی توانبخشی بیماران فلج مغزی) دارد و باعث بهبود سرعت حرکت، حرکات موزون و تقارون آنها در کودکان فلج مغزی می شود .