بررسی ارتقای روابط اجتماعی محلات سنتی با استفاده از رویکرد توسعه سنتی محلات (TND)

قبل از انقلاب صنعتی و رشد بی رویه شهرها، محلات شهری رشد تدریجی داشته و با حفظ ارزش های اجتماعی و کالبدی خود به نیازهای ساکنان پاسخ می دادند. با ظهور عصر مدرن، کنگره سیام و منشور آتن نوعی منطقه بندی بر شهرها و محلات حاکم شد. منطقه بندی کارکردی، علاوه بر از بین بردن حیات و سرزندگی شهرها و محلات، ساکنان را نسبت به یکدیگر بیگانه ساخت. با ظهور نهضت نوشهرسازی، نوعی نگرش جدید به نام TND به وجود آمد. این رویکرد با پاسخ مثبت به نیازهای ساکنین، تقویت و بهبود فضای کالبدی محله، تعاملات اجتماعی را افزایش داده و از این طریق حس تعلق به مکان، خوداتکایی اقتصادی و ارتقاء سرمایه اجتماعی را بهبود می بخشد. اصول مورد استفاده شامل توسعه فشرده، کاربری های مختلط، مساکن متنوع، خیابان های باریک و به هم پیوسته، پیاده محوری و حمل و نقل متنوع می باشند. اهداف و اصول این رویکرد در پویایی، سرزندگی و پایداری محلات موثر می باشد. کارایی الگوهای شهرسازی جدید در ساماندهی محلات شامل ارتقای روابط اجتماعی محله ای، رشد درون زای شهری، ارتقای ویژگی های کارکردی از طریق عناصر جدید شهری، افزایش هویت محله ای و جلب مشارکت ساکنان می باشد.

Keywords:

نوشهرسازی , محله سنتی , توسعه سنتی محلات (TND) , روابط اجتماعی