نوید غفاری هشجین - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران راه و ترابری دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
علی خدایی - استاد مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
فریدون مقدس نژاد - دانشیار مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
شهریار استخری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران راه و ترابری، دانشکده مهندسی عمران و محیطزیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر

مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز یا آسفالت متخلخل به طور گسترده به عنوان یک پوشش نازک و یا یک لایه آسفالتی محافظ به منظور کاهش سر و صدای ترافیک استفاده می شود. با این حال، استفاده از این نوع رویهبه عنوان یکلایه آسفالتی نتایج مختلفی داشته است. عملکرد مختلف مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز با توجه به طرح های اختلاط مختلف و همچنین شرایط متفاوت محیطی و ترافیک تغییر می کند. به طور کلی، در طرحاختلاط این نوع مخلوط ها، از روش یک عامل در یکزمان برای تعیین مقدار قیر بهینه استفاده می شود. از طرفی، استفاده از اصلاح کننده ها در مخلوط های آسفالتی با دانه بندی باز به منظور بهبود خواص فیزیکی وعملکردی، روش طراحی این نوع از مخلوط آسفالتی را پیچیده تر می کند. روش یک عامل در یک زمان اغلب نیاز به تعداد زیادی آزمایش داشته و اندرکنش بین متغیرها ( درصد وزنی قیر مخلوط آسفالتی در مقابل مقدارافزودنی) را نادیده می گیرد. در این مطالعه، روش طرح مرکب مرکزی تجربی برای بهینه سازی تعدادی از آزمایش های مورد استفاده در تعیین درصد بهینه قیر و اصلاح کننده در مخلوط آسفالتی متخلخل مورد استفادهقرار گرفته است. نتایج حاصل از این روش نشان داد، افزودن نزدیک به 6/98 درصد گیلسونایت باتوجه به نتایج آزمایش کانتبرو، باعث بهبود چسبندگی بین قیر و سنگدانه شده و مقادیر بیشتر باعث کاهش چسبندگی می شود. همچنین نتایج نشان داد که طرح مرکب مرکزی می تواند به عنوان یک روش موثر برای فرایند طراحی مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز استفاده شود.

مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز، طرح اختلاط، طراحی تجربی، طرح مرکب مرکزی، گیلسونایت