حسین محمدی گوجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
سیده مرضیه طباییان - استادیار پایه ۱۲ ، عضو هییت علمی تمام وقت، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)

مفهوم طبیعت و چگونگی نگاه به آن در طول تاریخ از مفاهیم بنیادین در تفسیر هستی، علم و هنر بوده است. پیچیدگی مفهوم طبیعت، پژوهش درباره آن را به خصوص پس از تغییرات اساسی در زندگی دوران مدرن ضروری می سازد. با ظهور معماری مدرن در عصر مدرنیته معماری بومی که در جهت همسازی با محیط زیست و طبیعت شکل گرفته بود به دست فراموشی سپرده شد و به واسطه پیشرفت های تکنولوژیکی در استخراج منابع فسیلی و رفع نیازهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان ها به واسطه آن ها، معماری به سمت استفاده بیشتر و بیشتر از این منابع سوق داده شد و رفته رفته روش ها و راه حل های سنتی و بومی سازگاری با طبیعت فراموش شد تاجایی که امروزه حفظ محیط زیست و رسیدن به توسعه پایدار از موضوعات بنیادین جوامع علمی دنیاست. از این رو بررسی و ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین طبیعت، موجودات زنده و محیط مصنوع امری ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر با بررسی مفهوم فضای سبز عمودی به عنوان نمودی از طبیعت و اجرا به عنوان هنر عمومی، تلاش می کند تا با بررسی چندین نمونه در ایران از طریق مشاهده میدانی و مطالعه تطبیقی با یک نمونه در مالزی، علاوه بر شناسایی احتمالات و تاثیرات استفاده از فضای سبز در معماری و محیط زیست، هدف و مقصود کاربرد فضای سبز در توسعه ساختمان سازی را نیز مشخص می کند.

معماری پایدار، فضای سبز عمودی، محیط زیست، هنر عمومی