اسما احمدپورعلیزاد - دانش آموخته کارشناسی معماری، دانشگاه پیام نور تبریز،
محمود مهدی پور - کارشناس ارشد مرمت و احیای بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه علم و صنعت ایران، مدرس دانشگاه تبریز،

از نخستین روزهای پیدایش بشر بر روی زمین، انسان همواره به دنبال سرپناهی بوده که او را از گزند گرما و سرما و آسیب ها مصون بدارد. این نیاز که در ابتدا با گزینش سرپناه های طبیعی همچون غارها شکل گرفت، به تدریج به شکل گیری سکونت گاه های اولیه با مصالح اولیه و بومی منطقه منتج گردید. این روند که از چندین هزار سال پیش آغاز گردیده در طول زمان دستخوش تغییرات بسیاری شده است و از شکل ساده و ابتدایی خود به صورت پیچیده امروزی درآمده است. با این وجود، آنچه در طول این زمان طولانی تغییر چندانی نکرده و ضرورت آن در تمام دوره ها وجود داشته، اهمیت ساخت این فضا و مکان و به تبع آن ایجاد حس آرامش در آن بوده است. این فضا که امروزه به عنوان خانه مورد توجه است، به عنوان ابتدایی ترین شکل معماری مطرح می باشد. امروزه عدم توجه به معماری اصیل و استفاده از الگوهای جایگزین نامناسب با فرهنگ باعث دگرگونی در مفهوم خانه و سکونت شده است. در این مقاله سعی می گردد تا ابتدا به شناخت مفهوم خانه پرداخته شود و در پی آن با بررسی و شناسایی برخی موارد مهم در طراحی خانه های سنتی، راهکارهایی برای استفاده از آنها در معماری امروز خانه ها یافته شود.

خانه، سکونت، معماری، الگوی سنتی