الهه ابوالحسنی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد (اصفهان) خوراسگان، اصفهان، ایران
سیده مرضیه طباییان - استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد (اصفهان)، خوراسگان

یادگیری، بخش مرکزی زندگی هر فرد است. حتی زمانی که به آن فکر نمی شود نیز اتفاق می افتد. رشد و تعالی جامعه در گرو یادگیرنده بودن افراد و توانایی آن ها برای به کارگیری مجموعه ی عوامل محیطی در جهت یادگیری است. معماری هنری است که ما را در برگرفته و انسان ها بیش از آن که بر فضا تاثیر بگذارند از آن تاثیر می پذیرند. مدرسه بعد از خانه و خانواده یکی از مهم ترین سازمان هایی است که بخش بزرگی از میراث فرهنگی را به صورت مواد درسی به کودکان منتقل می سازد. محیط و ویژگی های فضاهای آموزشی می بایست به نوعی طراحی شود که فضایی مناسب با نیازهای آموزشی برای دقیقا همان سن و سال فرد آموزش گیرنده فراهم سازد تا رشد و آموزش به بیشترین بازده به توان برسد. در این صورت فضاهای آموزشی با تحولی جدی روبرو می شود، تحولی که به شکل گیری نیازهای محیطی چون شفافیت، ارتباط با طبیعت، تطابق کاربرد فضا با حس فضا و... می انجامد. این مقاله با مبنا قرار دادن اصول روان شناسی کودکان قصد دارد تا به تحولات معماری فضای آموزشی و رسیدن به فضای مطلوب دست یابد. سوال پژوهش حاضر این است که معیارهای طراحی جهت کمک به رشد و بالندگی کودکان به لحاظ جسمی و روانی در طراحی مدرسه کدامند. رویکرد روش تحقیق در نوشتار حاضر از نوع توصیفی-کاربردی می باشد و ابزار دسترسی به اطلاعات به شیوه کتابخانه ای بوده است، در نهایت نتایج حاصل از مطالعات منجر به دستیابی به مولفه هایی نظیر ایجاد کیفیت های فضایی مختلف، تفکیک عملکردها، استفاده از اشیاء و تزیینات ساده، طراحی مناسب فضاهای باز و نیمه باز و ...گردیده که همراه با ارایه ی راهکارهای مناسب جهت طراحی می تواند الگویی مطلوب را جهت طراحی فضاهای آموزشی کودکان، سازگار با نیازهای کودکان و موثر در رشد همه جانبه آن ها فراهم آورد.

عوامل محیطی، رفتار، مهارت های کودکان، محیط آموزشی، شاخص های طراحی