اصول و معیارهای طراحی محور دوچرخه رانی با تاکید بر ارتقا سرزندگی

با گذشت زمان و رشد روزافزون شهرنشینی و به تبع آن افزایش جمعیت شهرها، شاهد سیطره وسایل نقلیه بر شهرها هستیم که این امر از نقش اجتماعی و سرزندگی خیابان ها کاسته و آلودگی هوا، گرم شدن کره زمین و تغییر در سبک زندگی مردم که کمترین عارضه آن از بین رفتن سلامت شهر و انسان ها است را به همراه داشته است. هدف از تحقیق پیش رو بررسی عوامل موثر در استقبال گسترده از دوچرخه، شناسایی معیارهای طراحی محورهای دوچرخه رانی، بررسی میزان تاثیرگذاری خطوط دوچرخه در سرزندگی و معابر شهری است. در این تحقیق پس از بررسی ابعاد متفاوت طراحی خطوط دوچرخه سواری، ویژگی های مورد نیاز خطوط دوچرخه در سه دسته ویژگی های کمی، کیفی و تسهیلات مکمل قرار گرفته است، از طرفی ملزومات سرزندگی نیز در دو دسته مرتبط با ظرف و مرتبط با مظروف تقسیم بندی شده است که این دو دسته ویژگی (مرتبط و با خطوط دوچرخه و سرزندگی) ضمن همپوشانی در برخی موارد، یک رابطه متقابل و رفت و برگشتی داشته و منجر به استخراج معیارهای طراحی محور دوچرخه سواری سرزنده گردیده است. این معیارها در پنج دسته مشخصات هندسی، ترافیکی، سیما و منظر، عملکردی و تسهیلات قرار گرفته اند. به کارگیری معیارها و شاخص های این طرح، در هر نقطه با رعایت ویژگی های خاص بستر طرح امکان پذیر بوده و شهروندان را به استفاده از دوچرخه در حمل و نقل شهری تشویق نموده و شهری پاک، سبز و سرزنده را به ارمغان می آورد.

Keywords:

دوچرخه , خطوط دوچرخه سواری , سرزندگی