برنامه ریزی راهبردی ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی مطالعه موردی: شهر شیروان

حاشیه نشینی به عنوان عدم تعادل فضایی توزیع جمعیت، مشکلات متعددی را برای کشور به وجود آورده است. این پدیده در بعضی از جوامع، معلول کشش طبیعی قطب های صنعتی، شغلی، رفاهی، و اداری است و در بعضی دیگر از جوامع، بیکاری و فقر عامل آن است. نوشتار حاضر ضمن بررسی اسکان غیر رسمی به ارایه راهبرد هایی به منظورساماندهی و توانمندسازی آن پرداخته است که با تصویب ستاد شهرستان در تاریخ 1391/5/1 محلات زمین های کشوری، سه یک آب، 20متری هاشمی و محله فلسطین به عنوان محلات حاشیه نشین این شهر معرفی شدند. در این مقاله پس از بررسی وضعیت محلات مورد مطالعه از طریق پرسش نامه که جامعه نمونه شامل 4 محله فوق الذکر بودند و جمعیت این محلات در مجموع 14876نفر بودند در ادامه جهت تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران 260 نفر بدست آمده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد، بعد بالای خانوار، درصد بی سوادی، تراکم جمعیتی بالا، میزان پایین امنیت، فرهنگ غالب فقر و جمعیت بالای مهاجران غیر شهری، مشکلاتی را در محلات مورد مطالعه به وجود آوره است. به طورکلی میزان پایداری در تمامی متغیرهای انتخاب شده بسیار پایین است و همچنین با توجه به راهبردهای بازآفرینی ارایه شده با استفاده از مدل سوات، این نتیجه به دست می آید که تاکید این راهبردها باید بر راهبردهای تدافعی باشد.

Keywords:

حاشیه نشینی , برنامه ریزی راهبردی , توانمندسازی , تکنیک سوات , شهر شیروان