سپیده برزگر - پژوهشگر دوره دکتری شهرسازی، دانشگاه هنر تهران

مشکل مسکن در ایران، از انتقال بخش اقتصادی آغاز و با معضلاتی همانند زاغه نشینی، افزایش تراکم، کاهش کیفیت مسکن و کمبود کمی آن تشدید شد. این موضوع با توجه به ساختار جمعیتی کشور و فرصت اندک تا تحقق چشم انداز بیست ساله کشور، اهمیتی دوچندان می یابد. این پژوهش با روش کتابخانه ای و مطالعه اسناد توسعه کشور به بررسی سیاست های مسکن در برنامه های عمرانی و برنامه های توسعه پرداخته است. هدف از این پژوهش، شناسایی عوامل کلان اثرگذار بر برنامه های مسکن و سپس، تحلیل این عوامل و تاثیر آنها بر برنامه های مسکن است تا بتوان به بررسی چالش های آتی برنامه های مسکن در ایران دستیافت. یافته های پژوهش نشان می دهد که مجموعه سیاست های زمین و مسکن در ایران، تحت تاثیر مهاجرت های انبوه، افزایش تقاضا و قیمت مسکن، بورس بازی زمین، از کارایی چندانی برخوردار نبوده و بر تبدیل مسکن به کالایی سرمایه ای دامن زده اند و در حال حاضر، بیشتر برنامه ها، متمرکز بر نیاز انباشته از سال های گذشته اند.

مسکن، برنامه های عمرانی، برنامه های توسعه، کیفیت مسکن، سیاست های مسکن