سنجش و ارزیابی پراکنده رویی شهری با تاثیر بر آسیب های اجتماعی نمونه موردی شهر ساری

پراکنده رویی و خزش شهری پدیده ای کالبدی _ فضایی است. نوعی گسترش افقی پراکنده، کم تراکم، جسته و گریخته و به دور از مراکز شهری که عموما با عدم اختلاط کاربری همراه است و می تواند مبین اتلاف منابع و سرمایه، تهدید سلامت ساکنان شهر، آسیب رسانی به محیط زیست و تمایل توسعه در حاشیه های شهر و تبدیل مرا کز شهری به بافت های فرسوده باشد. امروزه گسترش سریع شهرها، برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان شهری را با مشکلات متعددی روبه رو نموده است. به طوری که نه تنها سیاست های شهرسازی بلکه مسایل اجتماعی اقتصادی و زیست محیطی بسیاری از مناطق شهری تحت تاثیر این پدیده قرار گرفته اند. در این راستا اگرچه افزایش جمعیت علت اولیه گسترش شهرها محسوب می شود، لیکن تاثیرات نامطلوب ایجاد شده بر محیط طبیعی و فرهنگی جوامع موجب شکل گیری و تجویز پارادایم های متفاوتی با پایه های نظری مختلف گردیده است. پژوهش کاربردی حاضر با روش بررسی، توصیفی_تحلیلی با هدف کلان شناسایی تاثیرات متقابل پراکنده رویی شهری و شکل گیری آسیب های اجتماعی به ارزیابی و تحلیل مورد پژوهی شهر ساری پرداخته و جهت ارتقاء و بهبود کنترل رشد شهری فرآیند برنامه ریزی شهری را در بستر راهبرد محوری هدایت و کنترل می نماید.

Keywords:

پراکنده رویی شهری , آسیب های اجتماعی , پایگاه اجتماعی , خزش شهری , شهر ساری