بابک طالبی جبیب آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب

امروز فرسودگی بافت های شهری به عنوان معضلی در رسیدن به هدف توسعه پایدار شهرها شده است. قسمتی از این بافت ها به عنوان میراث تاریخی و فرهنگی شهرها شناخته می شوند، که در اثر کوتاهی در نگهداری وزنده سازی آن به مکان هایی برای انجام اعمال خلاف و پاتوقی برای افراد معتاد و بیمار تبدیل شده اند و بافتها را ناکارآمد و مسیله دار از منظر کالبدی، عملکردی، اجتماعی و ... نموده است. با توجه به گستردگی بافتهای فرسوده، رسیدن به شاخص های پایداری کالبدی امری بسیار حیاتی و مهم است که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. روش مورد استفاده این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی و میدانی گردآوری شده است. با بررسی اطلاعات و سایر منابع دیگر میتوان به این نتیجه دست یافت که توسعه فیزیکی شهر اصفهان به عنوان یکی از شهرهای دارای بافت قرسوده، فاقد برنامهریزی دقیق بوده و باعث ایجاد نارسایی های کالبدی و اجتماعی متعددی شده است. مهاجرت از بافت قدیم، آسیب های اجتماعی بالا در مناطق فرسوده و حواشی شهر و سایر عوامل دیگر باعث شده است که سیمای کالبدی منظم و ایده آلی را شاهد نباشیم، بنابراین در این پژوهش سعی شده که نوسازی بافتهای فرسوده با توجه به مقوله توسعه کالبدی پایدار مورد بررسی قرار بگیرد.

چالش ها و راهکارها، نوسازی و بهسازی، بافتهای فرسوده شهری، ابعاد کالبدی، توسعه پایدار، اصفهان