بررسی عوامل زمینه گرایی در سایت تاریخی مقبره الشعرا تبریز

توجه به بافت های تاریخی به عنوان قلب تپنده و ساختار اصلی شهرهای تاریخی، مساله مهمی است که گاهی در برنامه ریزی طرح های جامع و توسعه های شهری نوین به فراموشی سپرده شده است معماری زمینه گرا به عنوان روشی مناسب برای طراحی در بافت های تاریخی می تواند مورد استفاده قرار گیرد معماری در زمینه نه یک کم توجهی و نه یک نوآوری افراطی است، بلکه یک ارتباط بصری شیوا و قوی با محیط است. نوشتار حاضر با هدف شناخت تغییرات پدید آمده در اطراف مقبره الشعرا به بررسی اصول زمینه گرایی در ساخت و سازهای جدید صورت گرفته در مجاورت مقبره الشعرا می پردازد تا از این طریق بتوان شناختی از تاثیرات ساخت و سازها جدید و مداخلات شهری و میزان همخوانی و هماهنگی بصری و تاریخی این مداخلات در بافت به دست آورد. در این نوشتار از روش تحقیق کتابخانه ای و میدانی استفاده شده و در نهایت تحلیل ها روشن ساخته است که توجه به زمینه در این بافت تاریخی مورد توجه نبوده و ساخت و سازهای جدید به مانند عنصری منزوی، به زمینه بی اعتنا هستند.

Keywords:

زمینه گرایی , بنای میان افزا , مقبره الشعرا , بافت تاریخی