بررسی توسعه میان افزا در بافت های تاریخی

محدوده تاریخی شهرها به دلیل دارا بودن خصوصیات فرهنگی و فرصتهای اقتصادی از اهمیت خاصی برخوردار بوده و موردتوجه میباشند، در ایران نیز اقدامات متنوعی در خصوص مرمت و باز زنده سازی این بافتهای ارزشمند تاریخی که دچار فرسودگی شدهاند و فعال نمودن این محدودهها به عنوان بخشی از فضای شهری معاصر انجام میپذیرد که ازاینگونه اقدامات، مرمت و احیای بناها و فضاهای ارزشمند و شاخص و ایجاد کاربریها و ساختارهای جدید کمک کننده به بافت قدیمی جهت رونق زندگی و فعالیت در آن میباشد.پیشرفت درروند حفاظت و احیای بافتهای تاریخی فرسوده که واجد ارزشهای میراث فرهنگی هستند، نیازمند توجه به کاربریهای هماهنگ و میانافزای جدید است. مسیله مهم پایبندی به اصول علمی احداث چنین بناهایی مربوط میشود تا همبافت فرسوده و هم میان افزای احداثی کیفیت و کارایی مضاعفی را در کنار هم داشته باشند.در دوران معاصر، عدم اتخاذ تدابیر مناسب و فقدان عزم بازدارنده عوامل فرسودگی، منجر به افزایش وسعت فرسودگی های شهری به خصوص در بافتهای کهن شده است. بنابراین بررسی و ارزیابی رویکردهای میان افزا در نوسازی بافتهای فرسوده و عوامل تاثیرگذار بر تحریک توسعه در چارچوب بهسازی و نوسازی اینگونه بافتها هدف این پژوهش است.

Keywords:

بافت تاریخی , بافت فرسوده , توسعه میان افزا , فضای شهری