مقابله با ناکارآمدی بافت های تاریخی فرسوده با رویکرد اصالت بخشی (نمونه موردی بافت مرکزی شهر خلخال )

بافت فرسوده به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و تغییر و تحول سیستم پویای شهری می باشد که چهره برخی نقاط شهر را دگرگون و متفاوت از گذشته ساخته و موجب ناکارامدی آنها گردیده است. بدین سبب موضوع مقابله با ناکارآمدی بافت های شهری همواره یکی از مسایل و چالش های شهرهای امروزی می باشد که اندیشمندان حوزه های مختلف و مدیران و برنامه ریزان شهری را به سمت بهسازی و نوسازی کشانده است. در ایران نیز وضعیت این نوع بافت ها به عنوان یک مشکل شهری مورد بررسی قرار گرفته و در این راستا راهکارهای مختلفی از جمله اصالت بخشی پیشنهاد گردیده است که در این پژوهش با توجه به شرایط و ویژگی های تاریخی بافت مرکزی شهر خلخال اصالت بخشی در محور های جلب مشارکت و سرمایه گذاری همچنین جلوگیری از ناکار آمدی بافت مورد تحلیل قرار می گیرد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع تحلیلی– توصیفی بوده و گردآوری اطلاعات به صورت میدانی و کتابخانه ای انجام گرفته است و برای آشنایی با مشکلات موجود در محله و ابعاد ناکار آمدی بافت پس از شناخت و معرفی شاخص های ناکارامدی پرسشنامه ای با حجم نمونه ای 360 عدد تنظیم و مورد بررسی قرار گرفته که تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آماری همچون آزمون t-test و تحلیل عاملی به منظور دست یابی به معیار هایی که بیشترین تاثیر را در ناکارآمدی محدوده داشته استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که بین ابعاد مورد بررسی 3 بعد کالبدی، زیست محیطی و دسترسی مهمترین عوامل ناکارامدی در محدوده می باشند لذا در جهت جلوگیری از ترک محله توسط ساکنان قدیمی باید بیشتر به این ابعاد پرداخته شود، در همین راستا با استفاده از تحلیل راهبردی SWOT راهبرد هایی در جهت اصالت بخشی و جلوگیری از ناکارآمدی پیشنهاد شده است.

Keywords:

بافت شهری , بافت ناکارآمد , اصالت بخشی , شهرخلخال