الناز سلیمانی - دانشجوی دکتری تخصصی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب
لیلا زارع - استادیار، مدیر گروه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب

نظر اغلب منتقدین و صاحب نظران معاصر فارسی این است که محور اصلی موضوعات عرفانی، مسایل هستی شناسانه است. پردازش به دین و عرفان ( به استثنای سهراب سپهری ) از موضوعات فرعی نیز شناخته نشده است. مولوی تمام اجزای آفرینش را نمودی از جلوه های بی همتای خداوند می یابد، که خداوند در آن به اندازه و درخور استعداد خلایق، تظاهر به وجود نموده است. از این رو، در نظرگاه مولوی، هستی آیینه ای است که خداوند دایما در آن جلو ه گری می کند. مولوی تمامی اجزای هستی را مملو از معنا می یابد و معنا را به تعبیر استاد خویش شمس تبریزی همان خدا می داند. او آدمیان را در این عرصه فرا می خواند که با فراست ذهن و طهارت باطن، معنا خوان جلوه های مختلف و متنوع هستی شوند. هستی در نگاه مولوی، از حیاتی آکنده از طراوت و حرارت برخوردار است و تمامی اجزای آن بر مبنای عشق، بر طریق کمالی خود طی طریق می کنند. در این مقاله سعی شده است که به این موضوع معرفت و هستی شناسی مولوی پرداخته شود ابزار پژوهش جمعی از مقالات و کتب در رابطه با طریقت مولوی بوده است. با این منظور زندگی و طریقت و معرفت شناسی مولوی تحلیل گردید و نتایج تحقیق نشان داد معرفت در هستی از نگاه مولوی، حیاتی آکنده از طراوت و حرارت داشته و تمامی اجزای آن بر مبنای عشق، بر طریق کمالی خود طی طریق می کنند.

مولوی، هستی، دین، عرفان، معرفت شناسی