بررسی تاثیر گردشگری روستایی و امکانات اقامتی بر ارتقاء سطح کیفیت زندگی مردم بومی

کشف ناشناخته ها و پی بردن به راز طبیعت همواره عاملی موثرجهت به حرکت درآوردن بشر بوده است و انسان در پی ارضای حس کنجکاوی خود گاه از خانه و کاشانه دل کنده و عزم سفر نموده تا دیده از نادیده ها بردارد. اهمیت وجود مراکز اقامتی از یکسو و و کافی نبودن مراکز اقامتی مطلوب وجود جاذبه های طبیعی و فرهنگی موجب شد تا طراحی مجموعه اقامتی متفاوت با نگاه به زندگی روستایی و توجه به محیط مورد بررسی قرار گیرد. برای رسیدن به توسعه پایدار روستایی و بهره مندی روستاییان از معیشت پایدار، می توان علاوه بر فعالیت های اصلی روستایی مانند کشاورزی و دامداری از فعالیت های مکمل نیز بهره گرفت که در این میان گردشگری روستایی و ایجاد امکانات اقامتی، سبب افزایش درآمد روستاییان، اشتغالزایی و کاهش مهاجرت های روستایی در بستر بهبود کیفیت زندگی و توزیع متعادل امکانات خدماتی و رفاهی می شود. از سویی دیگر وجودجاذبه های طبیعی، منابع و پتانسیل های ملی، فرهنگی، اجتماعی، عقیدتی، زیست محیطی در روستاهای ایران منجر به نیاز و توسعه گردشگری روستایی شده است. توسعه روستایی فرایندی چندبعدی است که اساس آن بهبود و ارتقاء کیفیت زندگی اقشار کم درآمد و آسیب پذیر است که با توجه به برنامه ریزی، سازماندهی، رشد خود کفایی فردی و جمعی و تغییر مثبت در نگرش روستاییان سعی می کند تا وضعیت موجود را به وضعیت مناسب و مطلوب تر تغییر دهد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر برنامه های توسعه روستایی (ایجاد امکانات اقامتی مطلوب) بر سطح کیفیت زندگی مردم در روستاهای دهستان طالقان می باشد. تحقیق از نوع توصیفی _ تحلیلی می باشد. اطلاعات موجود با استفاده از روش های توصیفی و استنباطی تحلیل و داده های کیفی به دست آمده با استفاده از روش تحلیل محتوا و چارچوب عناصر اصلی بر ارتقاء سطح کیفیت زندگی مردم بومی مورد بررسی می باشد.

Keywords:

گردشگری , گردشگری روستایی , اقامتگاه , کیفیت سطح زندگی