تبیین لزوم نقش اجتماعی مدارس در ایران با مطالعه قیاسی مدارس متداول و مدارس اجتماعی

امروزه، سازمان نوسازی مدارس کشور بی توجه به جامعه ی محلی مدارس و فرهنگ هر جامعه به ساخت مدارسی پرداخته است که در خوشبینانه ترین حالت تنها نیاز آموزشی دانش آموزان را برآورده می سازد. این ساختمان های مکعبی شکل همسان گویی در خلاء مشغول به فعالیتند؛ چرا که هیچ ارتباطی با اجتماع خود ندارند! این در حالیست که در جهان تلاش های ویژه ای در زمینه ی تعامل محله با مدرسه و نهادهای مربوطه می شود و این مهم تاثیر به سزایی در تربیت دانش آموزان و آشنایی آنها با محیط بیرون از مدرسه دارد. مدرسه در جامعه ی کنونی ایران یکی از مهمترین نهادهایی است که نیاز مبرمی به بازنگری دارد. مدرسه را می توان به عنوان یک مرکز اجتماعی و مکانی برای یادگیری ساکنین همسایگی های خود تعریف کرد. این پژوهش کیفی با روش استدلال قیاسی به مقایسه ی مدارس متداول ایران و مدارس اجتماعی می پردازد و هدف آن پاسخ به این سوال است که کدام یک از این دو مدرسه در پاسخگویی به معیارهای اجتماعی، اقتصادی و آموزشی کارآمدتر می باشند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که مدارس متداول ایران در بسیاری از زمینه ها دچار ضعف و محدودیت است و این محدودیت تا حد زیادی ناشی از جداسازی آموزش از فرهنگ و تعاملات اجتماعی می باشد که مدرسه را منزوی ساخته است. رویکرد اجتماعی مدارس علاوه بر پویایی و سرزندگی محله، زمینه ی تعامل همه ی اهالی و مشارکت آنها را در امور مدرسه فراهم می سازد که در ایجاد و افزایش حس اجتماعی محلی موثر می باشد؛ ضمن اینکه ارتقاء بهره وری اقتصادی و آموزشی را نیز به همراه دارد.

Keywords:

مدارس اجتماعی , مدارس تمام وقت , رویکرد اجتماعی مدارس , مدارس متداول