معیارهای ارتقای سطح تعاملات اجتماعی در طراحی مجموعه سینمایی از دیدگاه روانشناسی محیط

در عصر امروز با پیدایش بحران انزوا و تنهایی و پررنگ شدن مسیله اوقات فراغت، شهرها باید به چیزی ورای طراحی بناها و شبکه رفت و آمد بیندیشند؛ باید به دنبال فضاهایی بود که برای آموزش روابط اجتماعی و انسانی طراحی شوند. برای پیوند انسان با محیط اطرافش و جان بخشیدن به حیات مدنی و اجتماعی در فضای شهری، میتوان از ابزار قدرتمند هنر بهره جست، ابزاری که انسان را با خود و دنیای پیرامون خویش آشتی داده و بستری مناسب برای کنش اجتماعی است. فضایی که با امکان حضور گروه های مختلف و دسترسی مناسب در فضا، وجود فعالیت های جاذب به صورت خودجوش و سازمان یافته، امکان دیده شدن و دیدن افراد توسط یکدیگر، ایجاد مکث و مکانی برای آشنایی مردم با یکدیگر، گرفتن اطلاعات محیطی و تعامل آنها با هم، زمینه را برای توقف و تعامل و همراهی با فعالیت ها فراهم کند. هدف این مقاله، شناخت و بررسی اصول روانشناسی محیطی موثر در ارتقاء سطح تعاملات اجتماعی در طراحی مجموعه سینمایی و مقایسه معیارهای این دو، جهت رسیدن به یک سری شاخص های کلی است. در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات اسنادی ابتدا با مروری بر پیشینه ی موضوع به شناخت مباحثی پیرامون پایداری اجتماعی، معیار های کلی و شاخص های آن و همچنین علم روانشناسی محیط و ارتباط آنها با مقوله سینما و تعاملات اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است و در پایان شاخص های روانشناسی محیط در بعد اجتماعی پایداری در معماری سینما ارایه شده است. نتایج حاکی از این است که با طرح یک مجموعه سینمایی به عنوان یک نقطه تعامل شهری با در نظر گرفتن معیارهای پایداری اجتماعی و شاخصه های روانشناسی محیطی میتوان سهم بزرگی در دست یابی به بالاترین سطح از کیفیت زندگی که همانا هدف نهایی پایداری اجتماعی و مورد توجه قراردادن نیازها ارزش ها و نگرش های انسانی که علت اصلی پدید آمدن علم روانشناسی محیط است دست یافت.

Keywords:

روانشناسی محیط , طراحی معماری , مجموعه سینمایی , تعامل اجتماعی