بررسی آزمایشگاهی مقاومت کششی بر روی بتن خودتراکم حاوی الیاف پلی الفین

روش های نوین اجرای سازه های مختلف و در برخی موارد ضرورت های اجرا ، منجر به رویکرد مهندسین به استفاده از بتن خودتراکم شده است. یکی از ویژگی های بتن خودتراکم نقش مواد پرکننده می باشد، لذا تاثیر جنس و عملکرد این مواد بر روی خواص بتن در حالت تازه و سخت شده حایز اهمیت است. در بین مواد مورد استفاده در این تحقیق، زیولیت که دارای خاصیت پوزولانی بوده به میزان 10 درصد وزنی سیمان در تمامی طرح اختلاط ها جایگزین سیمان مصرفی شد. همچنین برای ارتقاء خصوصیات مکانیکی بتن خود تراکم به ویژه تقویت مقاومت کششی و شکل پذیری از الیاف پلی الفین با درصد های حجمی مختلف 0.25 ، 0.5 ، 0.75 ، 1 و 1.25 درصد در این تحقیق استفاده شده است و تاثیر آن ها بر مقاومت کششی بتن خودتراکم مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور جهت بررسی تاثیر این مواد بر مقاومت کششی بتن خودتراکم 12 طرح اختلاط پیش بینی شد و در دو نسبت آب به چسباننده 0.33 و 0.38 مورد بررسی قرار گرفتند. و آزمایش مقاومت کششی در سنین 3، 7، 28 و 56 روزه انجام گردید. با توجه نتایج، بهترین مقاومت کششی مربوط به نمونه حاوی 0.5 درصد حجمی الیاف پلی الفین (M2) با نسبت آب به چسباننده 0.33 می باشد. بر اساس نتایج، نمونه M2 با نسبت آب به چسباننده 0.33 در سن 28 روز به میزان 18.52 درصد در مقاومت کششی نسبت به نمونه شاهد خود رشد داشته است.

Keywords:

بتن خودتراکم , زیولیت , الیاف پلی الفین , مقاومت کششی