رویکردهایی برای گسترش مفهوم خشک منظرسازی در پارک های شهری

امروزه در مناطق مختلف جهان، توجه به محیط طبیعی، شرایط اکولوژیک و به ویژه کیفیت جلوه های بصری در معماری منظر شهرها و روستاها اهمیت زیادی یافته است و این در حالی است که با توجه به ارزش آب در عصر حاضر، استفاده از آن و طراحی بهینه و گونه گذاری پوشش گیاهی برای استفاده کمینه از این عنصر به عنوان یکی از موارد حایز اهمیت در طراحی مناظر معاصر قلمداد می شود.روشهای پایداری در منظرسازی در دنیا نظیر خشک منظرسازی (Xeriscape) با استفاده از گیاهان بومی چنین دستاوردی را در منظرسازی نوید می‎دهند. استفاده از گیاهان بومی در طراحی، نقش مهمی در این فرایند و منظر خود پایدار به وجود آمده دارند، زیرا گیاهان بومی بخشی از تاریخ طبیعی منطقه اند. آنها به طورطبیعی و هزاران سال در آن منطقه رشد کرده و جوامع گوناگون را تشکیل داده اند و به خوبی با جغرافیا، هیدرولوژی، اقلیم و خاک آن منطقه سازگار شده اند. در عین حال این جامعه از گیاهان بومی، زیستگاهی برای گونه های حیات وحش منطقه ایجاد می کند. خشک منظر نیز با استفاده از گیاهان بومی و با برنامه ریزی و مدیریت در طراحی همچنین با به کارگیری از گیاهان با نیاز آبی پایین و هزینه نگهداری کم می تواند نقش شایانی در پایداری و حفظ منابع طبیعی کشور داشته باشد. این مقاله به رویکردهایی در خصوص این مبحث می‎پردازد.

Keywords:

شرایط اکولوژیک , جلوه بصری , معماری منظر , گیاهان بومی , کم‎آب‎طلب