تاثیرات حاشیه نشینی بر اجتماع

عدم توجه به بنیادهای پایداری در معماری و عوامل گوناگون موثر بر آن، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گزارده است. یکی از زمینه های بنیادی ناپایداری نظام منطقه ای در فضای سرزمینی، پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی است. یکی از زمینه های ناپایداری توسعه شهری در طول زمان، گونه ای از سکونت با مشکلات ویژه آن است که در دوران معاصر از آن تحت عنوان اسکان غیر رسمی می توان نام برد. اینگونه سکونتگاه ها که سیمایی نازیبا، خدماتی پایین، ساکنینی کم بنیه و مشاغلی ناپایدار دارند، محیطی آماده برای پذیرش ناهنجاری های اجتماعی می شوند. در این مقاله تلاش آن ست که با روش پژوهش توصیفی – تحلیل تاثیرات حاشیه نشینی بر ناپایداری شهری با تاکید بر شهر را مورد بررسی قرار دهد. نتایج حاصله نشانگر آن است که با پیدا کردن راه حل های حاشیه نشینی از جمله فرهنگ سازی در بین مردم، مشارکت، تامین امنیت ساکنان و دادن امکانات به آنان می توان به توسعه ی پایدار شهرها کمک کرد.

Keywords:

حاشیه نشینی , فقر فرهنگی , سلامت , مسکن