ارزیابی برنامه آموزشی مهارتهای روانی معنوی در امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان

مقدمه: سرطان به عنوان یک بیماری فلج کننده و صعب العلاج در جامعه تلقی می شود و فرد متعاقب تشخیص آندچار اضطراب و افسردگی ناشی از ترس غیر واقعی از مرگ و کاهش انرژی اجتماعی می گردد، بطوری که ضرورتبستری مکرر و نگرانی های مداوم برای بیماران و خانواده های آنها، فرد را به سمت و سوی اختلالات روانی می کشاند(مردانی حموله، 1388).مواد و روشها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی می باشد که به بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای روانی – معنوی دربیماران مبتلا به سرطان می پردازد.در این پژوهش 18 نفر از بیماران مبتلا به سرطان با شرایط زیر شرکت می نماید:زنان 55-30 سال مبتلا به سرطان پستان، شش ماه از تشخیص آنها گذشته باشد، سابقه عود نداشته باشند، دارای تحصیلات دیپلم به بالا باشند، سابقه شرکت در کلاسهای آموزشی مهارتهای روانی - معنوی را نداشته باشند. افرادمورد مطالعه به 2 گروه تقسیم می شوند. سپس به تصادف یکی ازدو گروه، برای اعمال روش مداخلات آموزشیانتخاب می شوندکه مطابق بسته آموزشی روانی – معنوی طی هشت هفته آموزش هایی را دریافت می کنند در ابتدا ازهردو گروه پرسشنامه رضایت از زندگی بیماران سرطان به عنوان پیش آزمون به عمل می آید و پس از اتمام دورهمداخلات آموزشی، پس آزمون (پرسشنامه رضایت از زندگی بیماران سرطانی امید اسنایدر) از هر دو گروه به عمل میآید با توجه به ماهیت مقیاس اندازه گیری که از نوع فاصله ای است و نوع روش جمع آوری اطلاعات که بر مبنایپژوهش آزمایشی از نوع طرح های پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است برای تجزیه و تحلیل داده های حاصلاز طرح های آزمایشی از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات امید به زندگی در پیش آزمون برای گروه آزمایش به ترتیب برابر 40/78 و 8/408 و برای گروه کنترل به ترتیب برابر 38/28 و 6/96 و همچنین میانگین و انحراف معیار نمرات رضایت از زندگی در پس آزمون برای گروه آزمایش به ترتیب برابر 46/67 و 4/50 و برای گروه کنترل به ترتیب برابر 36/56 و 5/077 بود.نتیجه گیری: درنهایت، با توجه به شواهد جمع آوری شده در این تحقیق می توان نتیجه گرفت که به طور کلیآموزش مهارتهای روانی- معنوی می تواند امید به زندگی را بهبود بخشد.

Keywords:

سرطان , امید به زندگی , مهارت های روانی و معنوی