عبدالرفیع رحیمی - استادیارگروه تاریخ دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)

حضرت ابراهیم(ع) شیخ الانبیاء و دومین پیامبر اولوالعزم است که تمامی پیروان ادیان الهی مایل هستند خود را به نوعی به ایشان منتسب کنند. او در دوران نبوت، دارای سیره نظری و عملی فراوانی بود که وجه ممیزه آن حضرت تلقی شده است و متقابلا در قرآن، با واژگانی خاص شناسانده می شود. دغدغه این جستار -که به شیوه توصیفی- تحلیلی تدوین گشته است- بازخوانی زوایای شاخص سیره نظری و عملی حضرت ابراهیم است. از نتایج تحقیق برمی آید که بایست توحید را محوری ترین مولفه اندیشگانی آن حضرت به شمار آورد که غالب آموزه های اخلاقی - فکری و آداب سلوکی ایشان را می توان بر حول این مولفه بنیادین تبیین نمود. بنابر این ضرورت نگرش بازخوانشی است که این پژوهش تلاش کرده است از مداقه در سیره نظری و عملی به معرفی و بازشناسی شاخصه های راهبردی اندیشه های حضرت ابراهیم (ع)بپردازد.

حضرت ابراهیم(ع) ، توحید، حنیف، بت شکنی، حج