محمد فاکر میبدی - استاد و عضو هیات علمی جامعه المصطفی العالمیه

یکی از عرصه های پژوهش در حوزه قرآن پژوهی بحث خطاب های قرآن است در این باره چند دو پرسش اساسی وجود دارد نخست این که آیا در تخاطب قرآنی رویکردی مرد سالارانه و زن به تبع مرد مورد خطاب است پرسش دوم این که به فرض مرد محوری بودن خطاب ها آیا نوع تخاطب در فرهنگ قرآن نشانگر برتری مرد بر زن است پاسخی که نویسنده با روش توصیفی تحلیلی داده است این است که این که خطابات قرآن رویکرد مرد محوری ندارد و نشانگر از نگرش نازل کننده قرآن نسبت به برتری جنسی بر جنس دیگر نیست بلکه ساختار ادبی قرآن ناشی از ابزار فرهنگی به کار رفته در ابلاغ و بیان قرآن است به باور نویسنده قرآن کریم در جنسیت گفتاری با کار بست شیوه ادب عرب که زبان گویشی قرآن است اصل را در بی نشانگی کلمات و بی نیاز از علامت است گذارده است و تنها در مواردی که آسوده از هطا نبوده است از واژگان و کلمات نشانه دار استفاده نموده است و در دیگر موارد به همان لفظ بی نشانه بسنده کرده است و حتی در جایی که وصفی منحصر به زنان بوده است ساختار بی نشانه به کار برده است البته در ادبیات عرب و قرآن نمونه هایی از مرد محوری به چشم می خورد لیکن در کاربردهای بعدی ویژگی مشترک به خود گرفته است به گونه ای که از مردانه بودن ادبی فاصله گرفته است هرچند قران در امور مشترک بین زن و مرد کاربست و ساختار بی نشانه دارد اما در مواردی نیز به نحووه دیگری عمل نموده است که در اشکال گونه گون چون ساختار تانیثی صراحت به اشتراک زن و مرد تصریح به وصف زنان تبلور دارد

قرآن،خطابات،مذکر،زن و مرد،ساختار بی نشانه