دلالت های نمادین رنگ سیاه در اشعار محمود درویش ، صلاح عبدالصبور و نیما یوشیح ، قیصر امین پور

عنصر رنگ،از دیرباز پیوند تنگاتنگ و عمیقی با ادبیات داشته و نقش مهمی درآفرینش آثار ادبی ایفا نموده است. شاعران عربی :محمود درویش و صلاح عبدالصبور وشاعران فارسی: نیما وامین پورجلوه های واقعی و محسوس رنگ را برای عینیت بخشیدن به تصاویر هنری و کشف روابط میان اجزای آن در اشعار خویش به کار گرفته و گاه برای تبیین افکار بیان ناشدنی از فضای نمادین آن بهره جسته است. ریشه ی بکارگیری نمادین این عنصر را می بایست در پرتو تجارب ذاتی، احوال سیاسی و اجتماعی، گرایش های فلسفی خاص شاعر به ویژه پیچیدگی و ابهام موجود در شعر، جستجو نمود رنگ ها در آثار این شاعران ،احساسات و نشانه های گوناگونی را القا می کنند که از طریق آن می توان بسیاری از راز و رمزها را کشف نمود و از اوضاع سیاسی – اجتماعی عصر شاعر پرده افکند این شاعران به شکل هنرمندانه از امکان برجسته رنگ ها در تصویرسازی های خویش بهره جسته ا ند و می توان گفت که رنگ و بخصوص رنگ سیاه زبان اشاره ای است که در اثار این شاعران و شکل گیری صور خیال نقش بارزی داشته است

Keywords:

محموددرویش , صلاح عبد الصبور , قیصر امین پور , نیما یوشیج , نماد رنگ