بداء ورجعت در تفکرو اندیشه ی اسلامی قرن اول هجری

بداء به معنای تغییر مقدرات غیر حتمی از سوی خداوند بر اساس افعال اختیاری انسان وپارهای حوادث و وقایع تحت شرایط ویژه است. عقیدهی بداء نزد شیعیان مستلزم نسبت دادن جهل به خداوند متعال نیست و نزاع در این مساله نزاع لفظی است. به نظر شیعیان، بداء، آشکار کردن بعد از پنهان بودن است و همانند نسخ در شرایع میباشد این مساله نظیر اعتقاد به مهدی موعود است که زمین را پس از آنکه از ظلم و ستم لبریز شد، از عدل و داد پر خواهد کرد و اعتقاد به رجعت به معنای بازگشت عدهای به زندگی دنیوی قبل از برپایی روز قیامت و سپس مرگ و برانگیختگی دوباره آنان در روز قیامت، با اصول اسلام تضادی ندارد و مستلزم انکار هیچ حکم ضروری دین نیست ونزد شیعیان به معنای حیات بعد از مرگ قبل از قیامت است. در این تحقیق با بررسی نظرات مختلف، مشخص شد که اختلاف میان شیعه و اهل سنت در این بحث، به فهم آیات شریفه باز میگردد و در قرن اول هجری با ظهور فرقه های اسلامی بخصوص شیعه، درمورد عقیده ی بداء و رجعت میان علماء اختلاف نظر پیدا شد که در نتیجه باعث تفرقه میان آنها شد.

Keywords:

بداء , رجعت , بداء شیعه , بداء سنت , بداء کیسانیه