عبدالعزیز آبتین
حمیرا امیریان

معنویت، مفهومی است که به تازگی وارد دنیای مدیریت شده و در این مدت اندک توانسته توجه بسیاری از نظریه پردازان را به خود جذب کند. البته باید به این نکته توجه کرد که معنویت به صورت مشترک در انسانها وجود دارد و می توان گفت این مساله که بررسی معنویت می تواند تاثیر جدی بر سازمان ها داشته باشد، مساله جدیدی است در کل، معنویت با رواج فرهنگ نوعدوستی در درون سازمان، موجب میگردد که افراد توجه عمیقی به خود و زندگی گذشته خود داشته باشند و روابط مطلوبی با دیگران برقرار کنند که این امر موجب میشود که شبکههای ارتباطی بین افراد شکل گیرد، رهبران به نیازها و علایق کارکنان خود توجه نمایند و در نهایت به رشد و توسعه آنان جهت واگذاری اختیار و مسیولیت توجه نمایند . همچنین معنویت در سازمان باعث شکل گیری اعتقادات معنوی و ایمان به کار در کارکنان میگردد و این امر بهعنوان یک محرک درونی در کارکنان باعث توسعه خود، اینکه وظایف خود را به بهترین نحو انجام دهند و در نهایت باعث افزایش مسیولیت پذیری در کارکنان میشود .حال با توجه به اهمیت معنویت در سازمان، سازمان ها باید دنبال راهکارهایی باشند تا بتوانند معنویت را گسترش دهند؛ تا اینکه منجر به کاهش استرس شغلی و افزایش رضایت شغلی در کارکنان گردد. اگر مدیر یک سازمان اسلامی با یک برنامه حساب شده، روح معنویت و ایمان به خدا را در دل کارکنان بارور سازد،مسلما نه در درون سازمانها، بلکه در کل جامعه، مسیله کارشکنی و فرار از زیر مسیولیتها حل خواهد شد. بنابراین به مدیران پیشنهاد میشود که هم در سطح فردی و هم در سطح سازمانی در جهت بهبود معنویت تلاش کنند. مدیران میتوانند با اقداماتی از قبیل چرخش و ایجاد تنوع شغلی، غنی سازی شغلی و همچنین توجه به لذت بخش کردن کار، ادراک کارکنان از احساس معنا در کار را بهبود بخشند.