اثر بخشی مداخلات آموزش روانشناختی گروهی بر کیفیت زندگی و میزان عود در بیماران مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی

مقدمه: اختلال خلقی دوقطبی از شیوع بالایی برخوردار است و بیماران مکرر دچار عود میشوند. جهت کاهش علایم و میزان عود این اختلال علاوه بر دارودرمانی، آموزش روانشناختی نیز کمککننده بوده و باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی برنامه ساختاریافته آموزش بیماران دوقطبی به زبان فارسی میباشد. روش کار:در شش ماهه اول سال 1392تعداد 24 بیمار مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان ابنسینای مشهد و در فاز یوتایمیک بیماری مورد ارزیابی قرار گرفته و به دو گروه تقسیم شده و گروه مداخله تعداد 8 جلسه در طی 4 هفته آموزش روانشناختی دریافت کردند. برای گروه کنترل مداخلهای صورت نگرفت. از بیماران تستهای افسردگی همیلتون و مانیای یانگ و ^ 36 قبل از شروع مداخله و پس از 4 هفته انجام و بر اساس تست تی مستقل مقایسه شدند. بیماران پس از 6 ماه مجددا از نظر میزان عود ، بستری، مصرف دارو و مراجعه به روانپزشک ارزیابی شدند و با بیماران همسان شده که تحت درمانهای معمول قرار داشتند مقایسه گردیدند. نتایج: در گروه مداخله از نظر بهبود کیفیت زندگی قبل و بعد درمان تفاوت معناداری وجود داشت p<0.003از نظر میزان عود طی 6 ماه p<0.001 و بستری مجدد p<0.000 نیز تفاوت ها در دو گروه معنادار بود. نتیجه گیری: آموزش روانشناختی بیماران در کنار درمان دارویی میتواند باعث بهبود کیفیت زندگی و کاهش عود در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی شود.

Keywords:

اختلال خلقی دوقطبی , آموزش روانشناختی بیماران , کیفیت زندگی