هدی نداف شرق - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه فردوسی مشهد، پردیس بین الملل
بهرامعلی قنبری هاشم آبادی - استاد گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ا یران
حمیدرضا آقامحمدیان شعرباف - استاد گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ا یران

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو شیوه ی گروه درمانی وجودی و گروه درمانی شناختی-رفتاری بر بهبود کیفیت روابط بین فردی انجام پذیرفت. روش: پژوهش حاضر کاربردی و از نوع شبه آزمایشی میباشد. با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه از میان زنان متاهل مراجعه کننده به کلینیک دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی تعداد 20 نفر برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. از این افراد ابتدا آزمون QRI کیفیت روابط بین فردی گرفته شد. سپس 10 نفر در گروه وجودی و 10 نفر در گروه شناختی- رفتاری به طور تصادفی گمارده شدند که این تعداد بعد از ریزش به 8 نفر در هر گروه کاهش یافت. بعد از اتمام دوره 8 جلسهای درمان در گروه، به منظور سنجش میزان تغییر در متغیر وابسته (کیفیت روابط بین فردی) مجددا آزمون اجرا شد.یافته ها: نتایج تحلیل آماری آزمون t وابسته نشان میدهد که گروه درمانی وجودی تاثیر معناداری بر افزایش حمایت اجتماعی با سطح معناداری 0/023 وافزایش عمق روابط با سطح معناداری 0/003 دارد اما تاثیر معناداری بر کاهش تعارض ندارد. همچنین گروه درمانی شناختی رفتاری تاثیر معناداری بر افزایش حمایت اجتماعی با سطح معناداری 0/02، کاهش تعارض با سطح معناداری 0/001 و افزایش عمق روابط با سطح معناداری 0/002 دارد. از سویی دیگر نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که گروه درمانی وجودی در مقایسه با گروه درمانی شناختی- رفتاری درافزایش حمایت اجتماعی، کاهش تعارض و افزایش عمق روابط اثربخشی بیشتری ندارد.نتیجهگیری: بدین ترتیب بر اساس یافته های این پژوهش میتوان گفت که هر دو روش گروه درمانی وجودی و گروه درمانی شناختی- رفتاری با توجه به تاکید بر روی مسایل مختلف با یکدیگر برابر می باشند.

گروه درمانی وجود، گروه درمانی شناختی- رفتاری، کیفیت روابط بین فردی