ابوالفضل شاهسونی - گروه مشاوره،دانشگاه آزاد اسلامی،واحد قوچان،قوچان،ایران
فرشته امانی - گروه مشاوره،دانشگاه آزاد اسلامی،واحد قوچان،قوچان،ایران
مریم رفیعی - گروه مشاوره،دانشگاه آزاد اسلامی،واحد قوچان،قوچان،ایرا ن
علی خانی - معاونت پرورشی،آموزش و پرورش قوچان،قوچان،ایران

یکی از عواملی که در شکل گیری رفتار آدمی موثر است خودپنداره می باشد خودپنداره همچون هوش و استعداد و بلکه بیشتر از آن ها در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان موثر است . [12]به طور کلی خودپنداره قضاوتی است که فرد بر اساس جهان بینی خود به آن دست می یابد تا بتواند موفقیت کلی زندگی و از جمله موفقیت تحصیلی خود را تضمین کند. روان شناسان و جامعه شناسان خودپنداره و اجزای آن را به عنوان جزء اصلی تشکیل دهنده شخصیت و هسته مرکزی سازگاری اجتماعی قلمداد می کنند و دوران جوانی را از حیث رشد خودپنداره و اجزای آن را یکی از بحرانی ترین دوره های زندگی می دانند. . [8]مطالعات زیادی درباره میزان موفقیت تحصیلی کودکان مبتلا به نقص بینایی در مقایسه با کودکان بینا صورت گرفته است. تعداد زیادی از متخصصان عقیده دارند که مقایسه مستقیم بین این دو گروه اغلب مشکل است. زیرا هر دو گروه را باید تحت شرایط کاملا0 متفاوت مورد آزمایش قرار داد. به طور کلی شواهد بسیار کمی وجود دارد که نشان دهد کودکان نابینا و نیمه بینا در مقایسه با کودکان بینا که سن عقلی یکسان دارند عقب مانده تر باشند. . [4]در این مطالعه روش تحقیق توصیفی به شیوه همبستگی می باشد. با توجه به سوالات پژوهش که رابطه بین دو متغیر را می سنجد در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی پیرسون استفاده شده است. جامعه آماری که نمونه از آن ا نتخاب شده است شامل تمامی دانش آموزان شاغل به تحصیل نابینا و نیمه بینا دختر و پسر شهرستان مشهد است که در سال تحصیلی 87-88 در مقطع راهنمایی مشغول به تحصیل می باشند که تعداد آنها 76 نفر بوده است که شامل 38 نفر دختر و 38 نفر پسر بوده استبا توجه به کوچک بودن جامعه مورد مطالعه در این پژوهش نمونه گیری با شیوه تصادفی ساده انتخاب شده بدین ترتیب که تعداد 60 نفر از جامعه 76نفری با شیوه تصادفی ساده انتخاب شده که شامل 30 دختر و 30 پسر بوده است با توجه به سوالات ارایه شده در این پژوهش از آمار توصیفی فراوانی-میانگین و انحراف معیار و نمودار ستونی استفاده شده است. همچنین به منظور مشخص شدن رابطه در متغیر خودپنداره و پیشرفت تحصیلی از همبستگی پیرسون استفاده شده است. در خاتمه پاسخ های ارایه شده و محاسبه نتایج در جدول و نمودارهایی که در فصل چهارم آمده است ارایه و تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار spss انجام شده است با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر ضریب همبستگی بدست آمده بین پیشرفت تحصیلی و خودپنداره در پایه های تحصیلی اول، دوم، سوم به ترتیب -%24و 0/102 و 0/003 در سطح معنی داری 0/62، 0/66، 0/98 بوده است و چون α=5٪ بوده است نمی توان رابطه معنی داری را بین پیشرفت تحصیلی و خودپنداره در پایه های تحصیلی اول، دوم، و سوم قایل شد.