دیدگاه پرستاران نسبت به ماهیت خشونت محل کار علیه پرستاران در مراکز آموزشی درمانی تبریز

مقدمه و اهداف: پرستاران با ارایه بیشترین خدمات مستقیم به بیماران نقش انکار ناپذیری در ارتقای کیفیت مراقبت و درمان دارند. در این میان خشونت محل کار منجر به افزایش خطاهای پزشکی، کاهش کیفیت مراقبت های پرستاری و همچنین نارضایتی شغلی پرستاران شده است اما این پدیده مهم قلمداد نشده و اقدامات ضد خشونت مناسبی صورت نگرفته است. هدف این مطالعه بررسی دیدگاه پرستاران نسبت به ماهیت خشونت محل کار علیه آنان بود. روش مطالعه: این پژوهش توصیفی در مراکز آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. جامعه پژوهش تمام پرستاران حاضر در زمان انجام مطالعه بودند که به روش در دسترس به عنوان نمونه مطالعه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه تعدیل شده سازمان بهداشت جهانی است که با ایجاد تغییراتی مورد استفاده قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 17 و آمار توصیفی استفاده گردید. یافته های پژوهشی: پرستاران در طول یک سال گذشته 273 مورد خشونت محلکار را با شیوع بالا به ترتیب در انواع کلامی 66 درصد ، فیزیکی 18 درصد ، نژادی 11 درصد و جنسی 9 درصد گزارش نمودند. در کل، بیماران و همراهان آنها بیشترین گروه ایجاد کننده خشونت محلکار بودند. عمده ترین عوامل مرتبط با بروز خشونت علیه پرستاران در دسترس بودن پرستاران، نبود انگیزه و رضایت شغلی در پرستاران و نگرانی درباره سلامتی از طرف بیمار یا همراه بیمار بود. تقریبا نیمی از پرستاران بیان نمودند که هیچگونه اقدامات ضدخشونت در محل کار برای پیشگیری از خشونت انجام نشده است.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش تایید کننده شیوع بالای خشونت محلکار علیه پرستاران بود. به نظر میرسد که ترکیبی از ارتقاء مهارت های ارتباطی پرستاران، آموزش بیماران و همراهان آنها و پیگیری جدیتر موارد اعمال خشونت علیه پرستاران بتواند سبب کاهش موارد خشونت و بهبود کیفیت خدمات مراقبتی گردد.

Keywords:

خشونت , محل کار , خشونت محل کار , پرستار