هابیل توکلی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران-مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه آزاد اسلامی واحدالکترونیکی

امروزه بیشتر پروژه های بزرگ کشور به خصوص در صنایع نفت و پتروشیمی از این روش قراردادی استفاده می کنند . این نوع قراردادها در سه فاز طراحی یا مهندسی (Engineering ) ، خرید (Procurement) و ساخت (Construction) خلاصه می شود . سود بالای انجام این پروژه ها و کمبود دانش انجام این پروژه ها ، پیمانکاران عمومی سایر کشورهای توسعه یافته را به رقابت جدی کشانیده و لذا سیاستگزاران عمرانی کشور به دنبال راه های انتقال تکنولوژی و دانش فنی نحوه مدیریت و انجام این پروژه ها هستند . دانش فنی فرآیندهای بخش مهندسی مدیریت این پروژه ها باید حتما انتقال داده شود . با تسلط بر فرآیندهای مهندسی یک پروژه ، ساختار و برنامه کلی طرح و یا نقشه راه پروژه ترسیم شده و سپس فعالیتهای خرید و ساخت آن با توجه به خیل عظیم پیمانکاران مربوطه به سهولت قابل انجام است . در این قراردادها معمولا کارفرما طراحی پایه را در اختیار پیمانکار قرار می دهد و مسیولیت طراحی تفصیلی و اجرا با پیمانکار می باشد . در بعضی از مواقع ، مسیولیت طراحی پایه و تفصیلی و اجرا بطور یکجا به عهده پیمانکار گذاشته می شود . در پروژه های EPC برای ارایه قیمت و یا پس از آن برای انجام کار ، طراحی های بنیادی ( Basic (Design لازم است که مطالعات اولیه پروژه یا Feasibility study همراه با طراحی های محتوایی (Conceptual Design) انجام شده باشد . در این نوع پروژه ها با توجه به همسویی چندین دسته از فعالیتها این امکان ایجاد می شود که زمان اجرای پروژه کاهش یافته و بعضا با افزایش کیفیت پروژه و اقتصادی تر شدن پروژه همراه شود . در این نوع قراردادها ، مسیولیت ساخت با پیمانکار اصلی است . پیمانکار اصلی با استعلام از پیمانکاران محلی و مذاکرات بعدی می تواند مناسب ترین پیمانکار اجرایی را انتخاب نماید

EPC ، مدیریت پروژه ، مدیریت دانش ، مهندسی پایه ، پیمانکار عمومی