سمیه ناصری - دانشجوی کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور، نور، ایران،
فریده گرمان - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس، چالوس، ایران،
حیدرعلی میرهادی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس، چالوس، ایران

پدیدارشناسی در اصل تعبیری نه معمارانه، بلکه فلسفی است. بدین معنا که در آغاز، این فیلسوفان بود ه اند که این واژه را جهت بسط تفکرات فلسفی شان به کار برده اند. برای فیلسوفان، پدیدارشناسی روشی است برای شرح موقعیت بی واسطه و مستقیم چیزها و محیط، طریقی که با آن می توان به درکی بی پیش فرض و بی پیش داوری امید بست، و از دام پیش انگاشت ههای علمی، مذهبی، متافیزیکی و روانشناختی گریخت.سابقه استفاده از واژه پدیدارشناسی به فیلسوفانی چون لامبرت، هردر، کانت، فیخته و هگل می رسد. اما، بایداذعان داشت که این ادموند هوسرل بوده که آن را چونان نوعی فلسفیدن مطرح ساخت و در قالب روشی کاملا نوبسط داد، و به حق، پدر پدیدارشناسی فلسفی نام گرفت.در این میان، عرصه نظر و عمل معماری، یکی از مهمترین عرصه هایی است که در آن پدیدارشناسی حضوری درخورتوجه داشته است. پدیدارشناسان معماری با مد نظر قراردادن قابلیت های پدیدارشناسی در هر دو قلمرو نظر و عمل،دغدغه های بنیادین آن را چونان نقطه عزیمت کار خود قرار داده و سعی کرده اند تا با تحلیل معمارانه آنها، درکی متفاوت و نو از معماری و محیط ارایه دهند. در این میان، یوهانی پالاسما، استیون هال و آلوارو آلتو معماران و نظریه پردازان معاصر،بی گمان چهره هایی موثر و راه گشاهستند.در این نوشتار وجوه برجسته پدیدارشناسی و تفکر پالاسما ،استیون هال ، آلوارو آلتو و گاستون بشلا ر معرفی می گردد، و نگرش ویژه شان به معماری و محیط شرح داده شده است.