سعید اسفندی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

مگامالها در کشورهای در حال توسعه مانند ایران و به خصوص در تهران بر خلاف سایر نقاط دنیا، عمدتا در مناطق داخلی شهرها در حال ساخته شدن هستند. یکی از پیامدهای آشکار این رویه اثرات ترافیکی مجتمعها می باشد، بنابراین ضروری است تا مناطق میزبان از نظر ظرفیت ترافیکی شرایط مطلوبی داشته باشند. در این راستا مناطق ۲۲ گانه شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت و نه شاخص آلودگی هوا، آلودگی صوتی، میزان معابر کند و پر ترافیک، نرخ تولید و جذب سفر، سرانه مالکیت وسیله نقلیه، میزان فضاهای پارکینگ، معابر شریانی و شاهراهها، خطوط و ایستگاه مترو و خطوط و ایستگاه BRT مبنای ارزیابی قرار گرفتند. پس از آن با توزیع مناطق ۲۲ گانه بر اساس شاخصهای ظرفیت سنجی در طبقه بندی شش سطحی مدل UCCLN، وضعیت هر یک از مناطق امتیاز دهی شد. در ادامه با استفاده از روش AHP وزن شاخصها محاسبه و در روش COPRAS با امتیازات مناطق ترکیب شده و نهایتا اولویت بندی مناطق از نظر ظرفیت پذیرش ترافیکی مگامالها تعیین گردید. در انتها مناطق ۲۲، ۵ و ۲۱ به ترتیب به عنوان مناطق دارای بیشترین ظرفیت ترافیکی و مناطق ۱۰، ۹ و ۱۲ به عنوان مناطق بحرانی و دارای کمترین ظرفیت شناسایی شدند.

مگامال، ظرفیت ترافیکی، مناطق ۲۲ گانه تهران، UCCLN، .COPRAS