عبدالرضا شیخ الاسلامی - دکتری عمران، گرایش مهندسی برنامه ریزی حملونقل، دانشگاه علموصنعت ایران
احسان ایازی - دانشجوی دکتری عمران، گرایش مهندسی برنامه ریزی حملونقل، دانشگاه علموصنعت ایران
امین تجرد فریمانی - کارشناس ارشد شهرسازی، گرایش برنامه ریزی منطقهای، دانشگاه علموصنعت ایران
حمیدرضا پرتوی فر - کارشناس ارشد عمران، گرایش برنامه ریزی حملونقل، دانشگاه علموصنعت ایران

درمناطق مختلف کشور و به خصوص مناطق تحت نفوذ کلانشهرهای بزرگ، امروزه بسیاری از سکونتگاههای روستایی و شهری به دلیل عدم قدرت تامین اشتغال جهت نیروهای انسانی مورد نیاز خود، دیگر نمیتوانند توسعه پیدا کنند و حتی ادامه حیات آنها نیز به دلیل کاهش و اضمحلال امکانات رفاهی و شغلی، با مشکل روبرو است. آنچه در این بین اهمیت دارد، نه تنها مدیریت و اصلاح درونزای کارکردهای این سکونتگاهها، بلکه اصلاح روابط میان این سکونتگاهها با محیط پیرامونی و به ویژه شهرهای بزرگ وکلانشهرهای متاثر از آنها است. یکی از بهترین شیوه ها جهت مقابله با این معضل، استفاده از حمل ونقل همگانی به عنوان راهبردی کوتاه مدت است. هدف از این تحقیق آن است تا با نگاهی متفاوت به نقش حمل ونقل همگانی در مناطق روستایی و به ویژه در حوزه های پیرامونی نقاط کلانشهری، ابتدا به شناسایی جریانهای جمعیتی مجموعه شهری قزوین پرداخته و سپس به بازنمایی نقش حمل ونقل همگانی منطقه ای در کاهش فواصل میان نقاط سکونت و کار توجه شود.

حمل ونقل همگانی، برنامه ریزی شهری، نابرابریهای اقتصادی، توسعه پایدار