علاج بخشی و بهینه سازی ایستگاههای پمپاژ مطالعه موردی: ایستگاه پمپاژ اصلی بنه باشت بهبهان

به طور کلی آبگیری از رودخانه ها به منظورهای مقاومت با دو روش ثقلی و پمپاژ انجام می شود. در انواع آبگیری همواره ورود رسوبات به سمت دهانه آبگیر یکی از معضلات بهره برداری می باشد. اگر چه برخی ضوآبط طراحی بر پایه تحقیقات انجام شده تا حدودی این معضل را برطرف کرده اما بسیاری از ایستگاههای پمپاژ و آبگیرها در معرض فرسایش کناری بوده و تأسیسات انها در معرض تخریب قرار دارد و بسیاری دیگر نیز با مشکل رسوب گذاری مواجه شده و دهانه مکش آنها از رسوبات انباشته می گردد. کنترل رسوبات ممکن است قبل از سیتسم پمپاژ و یا بعد از آن صورت گیرد. در طراحی آبگیر باید تمامی تمهیدارت لازم جهت کنترل رسوبات در رودخانه انجام شود. مسلماً اگر تأسیسات آبگیر در محل نامناسبی از رودخانه قرار گیرد ممکن است قسمت اعظم رسوبات وارد آبگیر شده و برای تخلیه مجدد آن به رودخانه هزینه زیادی صرف شود. همچنین در صورتی که کف آبگیر در ارتفاع مناسبی از کف رودخانه قرار داده نشود ممکن است مقدار زیادی از رسوبات کف (Bed load) وارد آبگیر شده و یا در فصل کم آبی، آبگیری مقدور نباشد. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق شبکه آبیاری بنه باشت بهبهان می باشد. منبع اصلی تأمین کننده آب اراضی، رودخانه خیرآباد بوده که بعلت اختلاف زیاد بین اراضی و سطح آب رودخانه، آبگیری بصورت پمپاژ انجام می گیرد. ایستگاه پمپاژ بنه باشت بهبهان با ظرفیت 3m3/s بر روی رودخانه خیرآباد برای آبیاری 3500 هکتار از اراضی روستاهای دولت آباد، گرمز سفلی، برج بمبمونت آقا، امامزاده علی و بنه باشت احداث گردیده است. یکی از مشکلات این ایستگاه پرشدن حوضچه مکش از رسوبات درشت دانه درمواقع سیلآبی می باشد. در این تحقیق ضمن بررسی گزینه های مختلف در زمینه تأسیسات پمپاژ و انتقال، گزینه برتر انتخآب و راه حل رفع مشکلات پیشنهاد می گردد

Keywords:

سدانحرافی , علاج بخشی , بهینه سازی , سیستم آبگیری