تدوین چارچوب معیارهای کیفیت مدار موثر بر پیاده راه پذیری بافت تاریخی شهری

پیاده راه سازی را میتوان محبوب ترین راهبرد ایجاد و توسعه کیفیت های محیطی به ویژه در بخشهای مرکزی و در حال زوال شهری دهه های 1980 به این سو کشورهای توسعه یافته قلمداد نمود که با بازگشت به گذشته در چارچوب تفکر برنامه ریزی پست مدرنیستی و همزمان اعلام برایت از برنامه ریزی اتوموبیلمحور مدرنیستی سالهای پس از جنگ جهانی پیوند خورده است. این راهبرد هم به عنوان ابزار و هم به عنوان هدف طی سالهای اخیر و با آغاز هزار سوم هم در راستای حیات بخشی به مراکز در حال زوال شهری و هم برای تبدیل نمودن خیابانهای پر از اتومبیل شهر به یک مقصد و فضای شهری با کیفیت به کار برده شده است. هدف اصلی این مقاله بررسی الزامات موضوعی، معیارهای عام و موضعی، معیارهای خاص، پیاده مدار نمودن بافت تاریخی شهرها شهر برای دستیابی به چارچوبی فراگیر از معیارهای پیادهراهپذیری بافت تاریخی شهرها است. روش تحقیق توصیفی بوده و تحقیق در دسته تحقیقات مروری قرار میگیرد. نتایج نشان میدهند که معیارهای تنوع، انعطاف پذیری، خوانایی، فراگیر بودن محیط شهری و غنای حسی از معیارهای عام و موضوعی پیاده راه پذیری و معیارهای نظارت پذیری اجتماعی محیط، زیبایی و مطلوبیت محیط، وجود شیوه های آسان و سریع حمل ونقل و نیز وجود تنوع در خرده فروشیها از معیارهای خاص و موضعی پیاده راه پذیری که دارای همپوشانی مفهموی- عملکردی بسیاری با هم هستند، فراوان ترین معیارهای شایان توجه در پیاده راه پذیری بخش مرکزی شهرها محسوب میشوند.

Keywords:

پیاده راه , کیفیت های محیطی , پیاده راه پذیری , بافت مرکزی و تاریخی شهر