آزیتا قنبری - جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، واحد کرمانشاه ؛ دانشگاه آزاد اسلامی ، کرمانشاه، ایران

با توجه به اینکه زنان متجاوز از نیمی از چمعیت شهرها و مناطق را به خود اختصاص می دهند لذا نقش زنان در سیاست شهری وتوسعه پایدارموضوع این مقاله را بخود اختصاص می دهد و هدف ما در این پژوهش این است که کم و کیف ایفای این نقش واستمرار آنرا در اجرای سیاست های شهری و توسعه پایدارشهر ها را به چالش کشیده و میزان مشارکت آنان و عوامل موثر بر این مشارکت را در اجرای این سیاست ها را در ابعاد یک مقاله و بصورتی موثر و مفید مورد بررسی قرار دهیم . روش مورد استفاده در این پژوهش نیز عمدتا استفاده از روش های کتابخانه ای و مطالعات میدانی توسط محقق درخصوص موضوع مطرح شده می باشد . مشارکت فعال زنان در ایفای این نقش و تعاملی که در اجرای سیاست های شهری و رسیدن به توسعه پایدار دارند نسبت به کشورهای توسعه یافته بسیار پایین است و برخی موانع در این میان نقش دارند که چهار عامل از مهم ترین موانع کار آفرینی زنان در این راستا عبارتند از 1- عوامل فردی مثل تاهل ، میزان تحصیلات و .. 2- عوامل اجتماعی و فرهنگی مثل حاکم بودن فرهنگ مرد سالاری و باورهای کلیشه ای در باره زنان و ... 3- عوامل روان شناختی مثل پایین بودن اعتماد به نقس و خود باوری زنان و فقدان ریسک پذیری 4- عوامل اقتصادی مثل فقدان دسترسی به اعتبارات و پایین بودن میزان در آمد زنان و .. می باشند و بهترین راهکار برای مقابله با این معضل نیز استفاده از دانشگاه ها برای تربیت و تفهیم ضرورت زنان بعنوان نیمی از مدیران مورد نیاز در این بخش و توجه قوانین کشوری در بکارگیری زنان در مدیریت های شهری و همدوش با مردان است . دستیابی به یک توسعه پایدار برای کشوردر ارتباط با پدیدهجهانی شدن و آینده بهتر توام با آرامش برای نسل های بعدی نشانگر این است که بایستی به تقویت نقش زنان در تدوین تیوریک و عملی سیاست های شهری کشور، بهای بیشتری داد