مریم زارعیان - دکتری جامعه شناسی و پژوهشگر بخش مطالعات اجتماعی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی

نگاهی به شیوه اداره و توسعه شهرهای امروزی نشان میدهدکه استراتژی و سیاست شهری بیشتر به شهر از بعد فیزیکی و کالبدی توجه دارد تا اینکه آن را از ابعاد اجتماعی و پویای آن در نظر گیرد؛ یعنی آنچه در سیاست های شهری نقش پررنگ تری دارد، مواردی چون طرح های مختلف ساخت مسکن، حمل ونقل، توسعه شهری و ساخت نمادهای شهری است که همگی جنبهای فیزیکی-کالبدی دارند. چنین رویکردی، موجب ناکارآمدی برنامه ریزی و مدیریت شهری در مقیاس کلان شده است. این امر ضرورت توجه به سطوح پایین تر و داشتن نگاه از پایین به بالا را به منظور حل پایدار مسایل شهری، بیش از پیش آشکار ساخته است. در این راستا توجه به سرمایه های اجتماعی به عنوان دارایی که در میان اجتماعات این سکونتگاه ها جاری است، راه حلی مناسب برای دستیابی به مولفه های توسعه پایدار این محلات به شمار می آید. هدف مقاله حاضر تبیین نقش سرمایه اجتماعی و مولفه های آن در توسعه پایدار شهری است. در این نوشتار پس ازطرح مباحث نظری، عوامل مخرب سرمایه اجتماعی، (2 تولید بسترهای نهادی افزایش سرمایه اجتماعی به عنوان چارچوبی مفهومی برای برنامه ریزی توسعه پایدار شهری، مطرح شده اند که عملیاتی شدن آنها میتواند منجر به ارتقای سرمایه اجتماعی و توسعه پایدار اجتماعی، به مثابه ی یک استراتژی توسعه شود.

سرمایه اجتماعی، توسعه پایدار شهری، اعتماد اجتماعی