بررسی و نقد آراء تفسیری آیه (8آل عمران) با تاکید بر نظر تفسیری سید مرتضی (ره)

راسخان در علم که همواره به یاد قیامت اند، از آن جهت که لبیب و متذکرند، همه نعمت ها را حدوثا و بقایا از خداىسبحان مىدانند و به خوبی خطر فتنهجویی را مىفهمند و نیز نعمت هدایت و رسوخ در علم و ایمان به آیات محکم و متشابه و آن را از نزد خدا دانستن و در برابر.هر دو صنف، عامل به وظیفه بودن را از آنان مگیرد. راسخان در علم دعا مى کنند تا به بیماردلی گرفتار نشوند؛ اما بیماردلان اهل نیایش نیستند تا رسوخ در علم و رهایی از زیغ را از خدا بخواهند.جملات این دو آیه بر اساس نظمى ریاضى، هر یک مقدمه برای جمله پسین و دلیلگونه و سایهافکن بر جمله پیشین است؛مثلا راسخان در علم در پاسخ این سوال که چرا اینگونه از زیغ قلب به خدا پناه مى برید، مىگویند که چون قیامت را در پیشداریم و نیز در جواب این پرسش که مگر قیامت حتمى است، خواهند گفت که آرى: لاریب فیه است و در پاسخ به چراىی حتمىت آن مىگویند چون وعده الهی تخلف ناپذیر است ، بنابراین دعا در آیه نخست، سند دعا در آیه بعدی است، زیرا دعا در آیه اول ناظر به مبدییت حق، قوس نزول، تدبیر، هدایت و سلب توفیق و هبه الهی است و در آیه بعد، به یاد معاد نظر دارد.