آمنه قاسمی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده اصول الدین قم
عبدالرضا زاهدی - استاد یار دانشگاه آیت الله بروجردی بروجرد

حقیقت تسبیح در آیات قرآنی به معنای تنزیه ذات باریتعالی از هر گونه عیب و نقص است. نحوه بیان این تسبیح و تنزیه بهگونه های مختلف و توسط فاعل های متعدد آمده است. در یک تقسیم، تسبیح یا وصفی است و یا فعلی. تسبیح وصفی، آن نوعاز تسبیح است که خداوند متعال بدون آنکه برای آن فاعل و یا قایلی بیان بفرماید به ذات خود نسبت میدهد و غالبا در اینموارد از واژه ی سبحان استفاده شده است. تسبیح فعلی، آن نوع تسبیحی است که برای آن فاعل و کنندهای ذکر شده است. اینتسبیح خود بر دو قسم است، تسبیح تکوینی و تسبیح تشریعی. در نتیجه، تنها موجودی که از بین موجودات عالم مفتخر گشتهتا مورد خطاب رحمانی قرار بگیرد و مامور به تسبیح و تنزیه حقتعالی گردد (مامور به تسبیح تشریعی) فقط انسان است.

قرآن کریم، حقیقت تسبیح، تسبیح تکوینی، تسبیح تشریعی