آسیب شناسی ترجمه ی ساختار صرفی فعل ماضی در ترجمه های نهج البلاغه (نمونه مورد بررسی خطبه شقشقیه در ترجمه های سید جمال الدین دین پرور، محمد دشتی، سید جعفر شهیدی)

نهج البلاغه بعد از قرآن کریم ،مهمترین کتاب دینی است که حضرت علی (علیه السلام) در این کتاب سخنانگرانبهایی را برای هدایت بشریت به یادگار گذاشته است.لازمه آگاهی همگان از محتوای این کتاب ارزشمند،ترجمه دقیق آن است. در مطالعه و تحلیل ترجمه قرآن باید به ساختارهای زبان مبدا و مقصد توجه نمود ویکی ازضرورتهای اساسی برای ارایه ترجمه ای وفادار (Faithful) ومطلوب، ایجاد ویا برقراری تعادل (Equivalence) میان این ساختارهاست.یکی از ساختارهای صرفی در زبان عربی، ساختار فعل ماضی با اقسام مختلف آن است کهباید با توجه به دلالتهای معنایش در زبان فارسی به شکل دقیق معادل سازی شود. با این مبنا، ساختار صرفیفعل ماضی در سه ترجمه معروف دین پرور،شهیدی و دشتی در خطبه ی شقشقیه با تبیین علل لغزش ها و ارایهترجمه و معادل دقیق برای آن، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصله نشان میدهدکه ترجمه دشتیدارای کمترین لغزش در میان سه ترجمه میباشد و مترجم در ترجمه بیشتر عبارات دارای فعل ماضی، مطابق بامی باشد،ترجمه نموده است.

Keywords:

ترجمه نهج البلاغه , فعل ماضی , ساختار صرفی , ترجمه سید جمال الدین دین پرور , محمد دشتی , جعفر شهیدی