راهبرد تامین عدالت و توسعه یکپارچه در کشور جمهوری اسلامی ایران

توسعه بنا به تعریف، فرآیندی است متضمن بهبود مداوم در همه عرصه های زندگی مادی و معنویانسان. توسعه، برکشیدن کل جامعه به سوی زندگی بهتر و انسانی تر است. ابن خلدون برای اولین بار درکتابش با نام مقدمه به مفهوم توسعه اشاره کرده است. از ارکان و ملزومات توسعه عدالت است. عدالت با مفهموم تخصیص و مشارکت همراه است. بنابراین برنامه ریزی توسعه در صورتی امکان پذیرخواهد بود که فرآیند تصمیم گیری و برنامه ریزی از بالا به پایین و از پایین به بالا به صورت همزمانمورد توجه قرار گیرد. بر اساس مولفه های مورد بررسی، نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی آنتوصیفی- تحلیلی؛ مبتنی بر رویکرد اسنادی است. برای انجام این پژوهش از روش فرامطالعهپژوهش های صورت گرفته که عمدتا منابع مقالات موجود و طرح های ملی منطقه ای می باشند استفادهشده است. نتایج پژوهش بیانگر این نکته است که الگوی استقرار سرمایه جمعیت و امکانات (عدالتتخصیصی توزیعی) از نظام بهره گیری ظرفیت ها و استعدادهای موجود تبعیت نکرده و سیمای متعادلو مناسبی را در کشور ارایه نمی دهد. عدم تعادل های موجود در کشور، که بخشی ناشی از اتخاذاستراتژی قطب رشد و بخشی به دلیل عدم اتخاذ استراتژی های مناسب سازماندهی فضا می باشد، درآینده ساختار فضایی کشور را با مشکلات جدی روبرو خواهد ساخت. لذا آنچه که مدار و هستهپژوهش حاضر را تشکیل میدهد رسالت بنیادی آمایش سرزمین در تعادل بخشی و آرایش فضاییمطلوب در سطوح ملی، منطقه ای و محلی است.

Keywords:

عدالت , توسعه , آمایش سرزمین , نابرابری فضایی , ایران