ارزیابی رفتار زیست محیطی بتن و عملکرد بازیافت آن در قالب توسعه پایدار

با توجه به گسترش و پیشرفت علم و پیدایش تکنولوژی های نوین در قرن اخیر، شناخت بتن و خواص آن نیز توسعه قابل ملاحظه ای داشته است، به نحوی که امروزه شاهد کاربرد انواع مختلف بتن با مصالح مختلف هستیم که هر یک خواص و کاربری مخصوص به خود را داراست. بتن از پرکاربردترین مصالح ساختمانی است و بعد از آب پرمصرف ترین مصالح مصرفی بشر می باشد، از این رو جا دارد تولید، مصرف، چگونگی تخریب بتن و بازگشت مواد حاصل از تخریب آن به طبیعت مورد بررسی قرار گیرد. تلاش برای کاهش نخاله های بتنی و بازیافت بتن میتواند کمک چشمگیری به کاهش تقاضا برای منابع و مصالح جدید نموده و به حفظ منابع طبیعی منجر شود. تخمین زده شده است که نزدیک به 150 میلیون تن قلوه سنگ برای شن و ماسه ی بتن سالیانه در ایالات متحده تولید می شود و به مصرف می رسد، حال اگر این حجم بالای مصالح سنگی می توانست از مصالح گذشته بازیافت شود دیگر معادن شن و ماسه به سرعت رو به کاهش نمی رفت، بنابراین با وجود اینکه استفاده از بتن بجا مانده از سازه های فرسوده جهت تولید بتن با دانه بندی بازیافتی (RAC) نمی تواند باعث حفظ ذخایر و منابع طبیعی شود ولی می تواند از هدررفتن حجم بزرگی از این منابع خدادادی جلوگیری کرده و بستر را برای توسعه پایدار در صنعت ساختمان فراهم سازد. در این مقاله تلاش شده است تا اثرات زیست محیطی استفاده از بتن در صنعت ساختمان و نخاله های به جا مانده بعد از اتمام طول عمر سازه های بتنی و در نهایت راهکارهای استفاده مجدد از این نخاله به عنوان سنگدانه برای ساخت بتن جدید بررسی شود.

Keywords:

بتن , بازیافت , محیط زیست , توسعه پایدار