تعیین میزان ترکیبات آلی فرار (VOCs) و هیدروکربن های کل (THCs) در هوای محیطی یک مجتمع پتروشیمی در ایران و متابولیت های ادراری آنها در کارکنان آن مجتمع

زمینه و هدف: در طول چند دهه گذشته، آلودگی هوا به دلیل افزایش مرگ و میرهای ناشی از آن، کانون توجهات جهانی شده است. در این مطالعه، آلاینده های آلی فرار (VOCs) و هیدروکربن های کل (THCs) در هوای محیطی یک مجتمع پتروشیمی در ایران سنجش شد. همچنین، ارتباط این آلاینده ها با برخی از متابولیت های ادراری شان در کارگران این مجتمع بررسی شد. روش بررسی: آلاینده های مذکور طی دو مرحله، در بهار ( 40 نمونه) و تابستان (40 نمونه)، در هوای واحدهای مختلف مجتمع مذکور مورد سنجش قرار گرفت. همچنین، مقدار بیومارکرهای این آلاینده ها در 31 پرسنل، مطابق روش های استاندارد NIOSH با استفاده از دستگاه GC-FID و TD/GC-MS سنجش شد. یافته ها: میانگین کلی THCs در فصل بهار و تابستان به ترتیب 14/06ppm و 15/85ppm بود، این میزان برای 14/09ppm VOCs و 16ppm بود. بیشترین مقدار THCs (48/19ppm) و VOCs (47/63ppm) در هوای محیطی واحد بازیافت سنجش شد. در تابستان، میانگین کلی متابولیت های ادراری شامل اسیدکاربولیک (فنل)، فنیل گلی اکسیلیک اسید، و ماندلیک اسید بر حسب واحد mg/g creatinine به ترتیب 16/67، 34/8، و 67/24 بود، در بهار، این میانگین برحسب واحد mg/g creatinine به ترتیب 15/34، 57/34 و 5/30 بود. نتیجه گیری: متغیرهای زمینه ای مثل سن، وزن، و سیگار اثرات متفاوتی بر روی متابولیت ها داشت. مقادیر آلاینده های سنجش شده از مقادیر رهنمود پیشنهاد شده توسط انجمن متخصصین بهداشت صنعتی آمریکا (ACGIH) کمتر بود. همچنین، مقادیر متابولیت های سنجش شده در ادرار، از شاخص مواجهه بیولوژیکی (BEI) ارایه شده توسط ACGIH کمتر بود.

Keywords:

آلودگی هوا , مجتمع پتروشیمی , بیومارکر , ترکیبات آلی فرار , هیدروکربن های کل