وحید شیخ احمد صفاری - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی

نظام های سرمایه داری، دو عنصر مالکیت و تخصیص منابع را در برمی گیرد که در پروسه : مالک – مواد اولیه – ابزار تولید و تولید – مصرف کننده، چرخش داشته و نظامی اقتصادی به نام نظام سرمایه داری، به وجود می آورند. نکته مهم و دارای اهمیت در این پروسه و در مکاتب مختلف سرمایه داری حذف یک یا دو زنجیره می باشد که مشروعیت آن، هر چند بر حسب دولت – حاکمیت، جوامعی توجیه پذیر است اما در کل سرمایه داری اقتصادی را زیر سوال می برد. سرمایه داری دارای سه عصر؛ سنتی، فیودالی و صنعتی و میان پرده مذهبی بوده است. در عصر سنت از تبادل کالا تا تجارت بر حسب خرید و فروش از طریق مبادله پول تا تولید به مصرف بوده است. در عصر فیودالی و ملاکی و زمینداری، مالک دارای سرمایه، ابزار تولید و مزدور یا همان برده ی کار بدون پرداخت وجه الزحمه یا دستمزد بوده است. در عصر صنعت، بر اثر پیشرفت تکنولوژی و ایدویولوژی های جنبش های اجتماعی و نیاز بیشتر به تولید، سرمایه داری به صورت؛ سرمایه – ابزار تولید – مصرف کننده دارای هویتی جهانی و مقبولیت شد. اما نوعی سرمایه داری به صورت برخورداری از امتیازات در بین این اعصار و یا همزمان با آنها به وجود آمد که تاثیر اقتصادی و پروسه چرخ اقتصادی را شامل نمی شد و آن سرمایه داری مذهبی بود. در این نوشتار به طرح موضوع نظام سرمایه داری و مشروعیت بخشی به آن در مکاتب و جوامع سرمایه داری پرداخته می شود.

لیبرالیسم (Liberalism)، کاپیتالیسم (Capitalism)، سرمایه داری مذهبی (Religious Capitalism)