تبیین گرایش به اعتیاد بر اساس خود تمایزیافتگی و ناگویی خلقی در دانشجویان

هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه خودتمایزیافتگی و ناگویی خلقی با گرایش به اعتیاد در دانشجویان علوم پزشکی انجام شد.روش: این پژوهش همبستگی توصیفی در دانشجویان دختر و پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال تحصیلی 1393-94 انجام شد و 337 دانشجو به شیوه خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسش نامه های خودتمایزیافتگی اسکورن و فرایدلندر، ناگویی خلقی تورنتو و گرایش به اعتیاد قربانی استفاده شد. داده ها از طریق رگرسیون چندگانه از نوع گام به گام مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: خودتمایزیافتگی و مولفه های جایگاه من و واکنش پذیری عاطفی و همچنین ناگویی خلقی و مولفه دشواری در تشخیص احساسات پیش بینی کننده گرایش به اعتیاد در دانشجویان بودند (p<0/001). نتیجه گیری: با توجه به نقش ناگویی خلقی و خودتمایزیافتگی در پیش بینی گرایش به اعتیاد در دانشجویان، لزوم توجه مسیولین، برنامه ریزان و دست اندرکاران نظام آموزشی به منظور کاهش ناگویی خلقی و بهبود خودتمایزیافتگی از طریق برگزاری کارگاه ها ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

خودتمایزیافتگی , ناگویی خلقی , گرایش به اعتیاد , دانشجویان